In de Lage Landen is MOULIN BLUES toonaangevend én één van de “trendzetters”. In Nederland, in Ospel -een kerkdorp binnen de gemeente Nederweert in het midden van de Nederlandse provincie Limburg- is Moulin Blues al decennia lang het grootste, gezelligste en meest toonaangevende blues festival dat jaarlijks in mei doorgaat. Het trok in 1986 met amper zeven bands voor het éérst met blues en roots artiesten in de Ospelse Peel de wei op en verwelkomt dit jaar op vrijdag 05 & zaterdag 06 mei in de omgeving van Stenenburg alle genders of tinten blues&roots liefhebbers, uit alle landen en standen! E.e.a. met een boeiend programma, in twee festivaltenten én met een super gezellige festivalcamping. Wij van Rootstime waren blij, dat we er opnieuw voor de nodige live verslagen en interviews bij konden zijn! Over de 13 optredende bands op vrijdag, hieronder de nodige info en voorbeschouwingen.

Op VRIJDAG 05/05/23 stonden er 8 bands geprogrammeerd, waarvan 5 op het HOOFDPODIUM (BLUESCARAVAN 2023 ft. Ally Venable, Ashley Sherlock & Will Jacobs - HANDSOME JACK - JOHNNY RAWLS - POKEY LAFARGE - RICK ESTRIN & THE NIGHTCATS) en 3 in het MOULIN BLUES CAFÉ (THE BACKYARD CASANOVAS - GUY DAVIS - JESPER LINDELL).

Ruf Records, het gerenommeerde onafhankelijke Duitse platenlabel voor blues, werd in 1994 opgericht door de manager van Luther Allison (1939-1997) Thomas Ruf, om de carrière van Allison te bevorderen. Ruf kwam in 2005 met het idee van een jaarlijkse concertentoer met drie artiesten van zijn label: de Bluescaravan. Hierbij was/is de mix van gevestigd en aankomend talent -onder het motto “Where Blues Crosses Over”- erg belangrijk. De BLUESCARAVAN 2023 ft. ALLY VENABLE, ASHLEY SHERLOCK & WILL JACOBS mocht dit jaar Moulin Blues op vrijdag rond 16:30 openen. Van de drie muzikanten van de 2023-editie, maakten twee (Ally & Will) al eens deel uit van een eerdere Ruf-Bluescaravan. ALLY VENABLE in 2019, samen met Ina Forsman & Katarina Pejak. Ally verving een jaar eerder al even Vanja Sky, die in 2018 bij Ruf de andere vrouwelijke blues talenten als Samantha Fish, Erja Lyytinen, Ana Popovic en Joanne Shaw Taylor, vervoegde. Lone Star State Texas heeft met namen als ZZ Top, Johnny Winter en SRV -Ally is afkomstig uit Kilgore, TX- duidelijk nog meer troeven in huis om bijna iedereen zijn portie blues en soulvolle R’n’R te kunnen aanbieden. Ally (Marie) Venable was pas 16 toen ze in 2015 debuteerde met ‘Train Wreck Blues’. Dit jaar verscheen al haar zesde studio album, ‘Real Gone’ (2023). De jonge, goed ogende zangeres, songwriter en blues/rock gitariste haalde al meerdere Music Awards binnen en Guitar World noemde haar al “een van de Top 15-Young Guns”. Ally is ook al enkele jaren de frontdame van een power blues/rocktrio, dat verder bestaat uit drummer Elijah Owings en bassist Bobby Wallace. WILL JACOBS toerde in 2022 ook al met Ghalia Volt & Katie Henry met de Bluescaravan. Will is een jonge blues muzikant, bandleider en multi-instrumentalist uit Chicago, die in Europa zijn geluk kwam zoeken en in de Duitse hoofdstad Berlijn een tweede thuis vond. Jacobs speelde in bands van o.a. C.J. Chenier, Carl Weathersby en Billy Branch. In Berlijn werkte hij al samen met Marcos Coll, een Mandrileense blues mondharmonicaspeler die in 2004 naar Berlijn verhuisde en die beïnvloed is door zijn muzikale oom en, door de Spaanse blues harp legende Ñaco Goñi. Dat Coll en Jacobs elkaar in Berlijn zouden ontmoeten, was een kwestie van tijd. Jacobs gebruikt graag vintage Fender-versterkers, maar in Duitsland noodgedwongen een Dynacord die, volgens hem, net zo geweldig klinkt. Zijn belangrijkste gitaar van de afgelopen vijf jaar is een Les Paul Studio met aangepaste snaren, om een hybride te zijn tussen de hedendaagse en de Gibson-snaren uit de jaren vijftig. Een van Jacobs’ sterkste punten als muzikant is zijn zang, die net zo meeslepend is als zijn gitaarwerk. ‘Goldfish Blues’ (2022), zijn laatste studio album, nam hij op in de Big D studio in Berlijn met een studioband. Het trio is dit jaar “volledig” met ASHLEY SHERLOCK. Gitarist en singer-songwriter Ashley is afkomstig uit Manchester. Hij maakt met bassist Charlie Rachael Kay & drummer Danny Rigg deel uit van een blues/rock power trio. Solo debuteerde hij in 2019 met een titelloze ep, in 2021 gevolgd door de ep, 'If You're Listening'. In 2022 werd hij door de UK Blues Federation genomineerd als “Young Blues Artist of the Year”. Bij Ruf Records debuteerde hij dit jaar met ‘Just a Name’. Om op te warmen, lieten ze eerst samen “Gimme All your Lovin’” van ZZ Top op ons los om daarna, ieder op zijn beurt, nog eens beste van zichzelf te geven… Luister op de Rootstime-website zeker naar het interview dat we met hen deden!

THE BACKYARD CASANOVAS is een jong gezelschap, dat al langer actief is in de Duitse R&B-scene en dat uitstekend én aanstekelig weet te rocken. De band werd in 2018 in Bonn opgericht rond frontman Tommy J. Croole (zang, lead gitaar) en was eerder al actief als ondersteuning van Cat Lee King & his Cocks, die op zaterdag in het Moulin Blues Café afsluiten. Vorig jaar verscheen bij Rhythm Bomb Records hun debuut album ‘Backyard Stomp’ (2022). Hun inspiratie vonden ze in de delta-blues bij “helden” als Hound Dog Taylor of bij rockabilly voorbeelden als Hasil Adkins.

Op Moulin Blues verwelkomen we graag HANDSOME JACK, een rockband uit Lockport (NY), een stad niet ver van Buffalo. Handsome Jack speelt een magere, hard groovende fusie van blues, R&B en garagerock die ze zelf “boogie soul” noemen. De groep werd in 2004 opgericht door gitarist en zanger Jamison Passuite, Joey Verdonselli op bas, Phil Allport op gitaar en keyboards en Steve Sandman op drums. In 2008 bracht de band, in eigen beheer, ‘Heatseeker’ uit opgenomen tijdens hun eerste crosscountry tour. In 2009 verliet Sandman de groep en nam Chad Salmeri de drumstokjes over. ‘Super Moon’, hun tweede full-length album, verscheen in 2011. De band registreerde veel kilometers op hun tourbusje voordat ze aanklopten bij het gerespecteerde indielabel Alive Naturalsound Records dat hun derde album, ‘Do What Comes Naturally’ (2014) uitbracht. Nadat Phil Allport en Chad Salmeri de groep verlieten, werd Jamison Passuite de (enige) gitarist van Handsome Jack en Bennie Hayes de drummer. Deze powertrio-editie van de groep leverde in 2018 hun tweede album bij Alive Naturalsound, ‘Everything’s Gonna Be Alright’ af. In Ospel, zo voorspelde ik, kon hij zeker eens voor een verrassing zorgen… En dit gebeurde, want deze niet aflatende gitarist (met een gitaar met niet minder dan vier pick-ups) wist wat het publiek wou horen, mocht met enkele bis nummers -waaronder ”Everything’s Gonna Be Alright” en “Gloria” van Van the Man- zijn gelijk halen…

GUY DAVIS is een belangrijke ambassadeur van de traditionele authentieke akoestische bluesmuziek, maar met zijn muziek niet de grote “vernieuwer”. Zijn passie voor het genre ontstond dankzij de verhalen van zijn grootouders over het leven in het Amerikaanse rurale zuiden. Davis trad al op aan de zijde van blues en folk legendes als o.a. Dr John, Bonnie Raitt, Taj Mahal en Pete Seeger. In 1978 debuteerde hij met ‘Dreams About Life’ én als acteur, in de soap “One Life to Live”. In 1991 kreeg Davis een rol in “Mule Bone”, een Broadway productie van Zora Neale Hurston & Langston Hughes, een film waarin ook Taj Mahal te zien/te horen was. Twee jaar later kreeg Davis de titelrol in “Robert Johnson: Trick the Devil”, een film die de W.C. Handy "Keeping the Blues Alive" Award kreeg. Davis’ album ‘Stomp Down the Rider’ (1994) werd gebruikt in zijn one-man show “In Bed with the Blues: The Adventures of Fishy Waters”. Een jaar later werkte hij samen met zijn ouders in “Two Hah Hahs and a Homeboy”, waarin origineel materiaal uit de Afrika-Amerikaanse folklore en geschiedenis verwerkt was. In dezelfde periode componeerde Davis ook de muziek voor de PBS series “The American Promise”. Zijn muziek voor de tv-film “To Be a Man” won een Emmy. Zijn album ‘You Don't Know My Mind’ (1998) werd genomineerd voor twee W.C Handy Awards: “Best Traditional Blues Album” en “Best Acoustic Blues Album” en, Davis zelf, als “Best Acoustic Blues Artist. In 2014 bracht hij samen met de Italiaanse mondharmonica-virtuoos Fabrizio Poggi het album ‘Juba Dance’ uit, wat hem meteen een nominatie opleverde voor “Best Acoustic artist” en “Best Acoustic Album” tijdens de 35ste Blues Music Awards. Als dit allemaal niet voor zich spreekt. In Ospel was het waarschijnlijk beter geweest, dat Guy Davis met zijn zowat akoestische set en fantastische songs als o.a. “Get Your Letter In My Pocket” en Dylan’s “Blind Willie McTell”, wat vroeger had gepland mogen zijn waardoor het aanwezige publiek wat méér luisterde i.p.v. te hard en ijverig “l*lde”, maar “who knows?”…

Als muziekliefhebbers spreken over een onweerstaanbare ouderwetse soul/blues man en daarnaast ook BMA-winnaar, dan hebben ze het allemaal waarschijnlijk over 70-plusser “Ace of Spades”, “the Spadille” JOHNNY RAWLS. Voor hem werd ooit de term “soul/blues” uitgevonden. Rawls, geboren in Hattiesburg (MS), leerde van zijn blinde grootvader de basis van gitaar spelen. Op de middelbare school speelde hij sax en klarinet. Midden seventies was Rawls lid van de backing band van dé Southern soul man Overton Vertis “O.V.” Wright (1939-1980) en werd hij zijn muziek manager. Ze werkten samen, tot O.V. op zijn 41ste stierf aan een hartfalen. Hierna veranderde voor de volgende 13 jaren de naam van de band in Ace of Spades Band. De band werkte samen met o.a. B.B. King, Little Milton, Bobby Bland, Little Johnny Taylor en Blues Boy Willie. In de band speelde ook L.C. Luckett (gitaar), met wie Rawls, onder de naam Rawls & Luckett, de albums ‘Can't Sleep At Night’ (1994) en ‘Down to Earth’ (1995) uitbracht. In 1996 debuteerde Rawls solo met ‘Here We Go’ (1996) bij het JSP Records label (John Stedman Promotions), waar hij aan de slag ging als producer/arrangeur. Rawls richtte rond de eeuwwisseling zijn eigen Deep South Soul label op, maar bracht ook in 2005 bij Catfood Records het album ‘No Boundaries’ uit. Zijn 2006-album ‘Heart & Soul’ werd genomineerd met een Blues Music Award als “Best Soul Blues Album of the Year” en hijzelf werd genomineerd in de West Coast Blues Hall of Fame als “Best Vocalist”. Rawls kreeg net als Little Milton en Tyrone Davis in Hattiesburg een Blues Trail Marker (een markeerpaal langs de Mississippi Blues route). Zijn 2009-album ‘Ace of Spades’, een tribute aan zijn mentor O. V. Wright, was zijn eerste album dat een Blues Music Award als “Best Soul Blues Album of the Year” kreeg. ‘Memphis Still Got Soul’ (2011) werd in 2012 genomineerd als “Blues Music Award Soul Album of the Year”, de titelsong als “Song of the Year” en Rawls zelf, als “Male Soul Artist of the Year”. Op zijn album ‘Remembering O.V.’ was Otis Clay “special guest”. Het album werd in 2014 genomineerd als “Soul Album of the Year” en Rawls opnieuw als “Male Soul Artist of the Year” (zijn 11de en 12de BMA-nominaties!). ‘Going Back to Mississippi’ (2022) is de link met Moulin Blues 2023, omdat Johnny Rawls het album opnam met The Özdemirs, die dit jaar zaterdag op het Moulin Blues Café podium staan. Een pluim alvast op de hoed van Kenan Özdemir, die met zijn gitaarsolo’s tijdens o.a. “Going Back to Mississippi” al behoorlijk imponeerde…

JESPER LINDELL leerde van zijn jongere broer Anton -Jesper die voetbalde, zat als tiener na een beenbreuk noodgedwongen een tijdje in een rolstoel- enkele akkoorden op zijn akoestische gitaar, de start van een nieuwe interesse. De schuchtere jongeman vond een nieuwe, persoonlijke expressievorm en schaafde zijn techniek bij aan de academie van Örebro, een stad in een dichtbevolkt gebied in Midden-Zweden. Hij dweepte in die periode met Grand Funk Railroad en Thin Lizzy Almost Nature, een door de seventies beïnvloedde rockband. Lindell verhuisde naar Göteborg en vormde met enkele werkmakkers King Harvest, waarvan de naam niet toevallig ontleend was aan een song van de Canadees-Amerikaanse rockband, The Band (‘The Band’, 1969). Na een valse start met platenfirma BMG in Stockholm, sterkte een plaatsje als gitarist in het voorprogramma van Bryan Ferry zijn zelfvertrouwen als muzikant en songwriter. Hij verzeilde in de studio van Benkt Söderberg en nam er, met  de stemmen van zijn getalenteerde dochters Klara en Johanna (van First Aid Kit), de debuut single ‘Moving Slow’ (2017) op. Die track opende de weg naar volwaardig solowerk. ‘Everyday Dreams’ (2019) werd uiteindelijk in eigen beheer uitgebracht. Tijdens de pandemie werkte Jesper, die wachtte op een levensnoodzakelijke niertransplantatie, aan nieuwe songs voor de opvolger, ‘Twilights’ (2022). Het titelnummer is ook afkomstig uit een compilatiealbum van The Band (‘The Best of The Band’, 1976). Het kreeg een fijne interpretatie waarbij zijn broer Anton de basstructuren uitzette, Amy Helm -de dochter van de betreurde zanger en drummer van The Band- even meezong en Theo Lawrence achter het orgel zat.

POKEY LAFARGE, geboren Andrew Heissler (Bloomington, IL, 1983), is een Amerikaanse muzikant, songwriter, frontman, entertainer, innovator en preservationist (handhaver) van de Amerikaanse roots muziek. In 2009 richtte hij in St. Louis, Missouri, met Joey Glynn (bas), Adam Hoskins (gitaar) en Ryan Koenig (harmonica, washboard en snare drum) de groep Pokey LaFarge & the South City Three op. In het najaar van 2012/aanvang 2013 vervoegden Chloe Feoranzo (klarinet) en TJ Muller (kornet, trompet) het gezelschap. Zijn bijnaam “Pokey” (to poke: duwen, porren) kreeg hij van zijn moeder, als zij hem als kind aanspoorde om wat sneller te zijn. Als student was LaFarge geïnteresseerd in geschiedenis en literatuur en werd hij beïnvloed door zijn grootvaders. Een van beide was lid van de St. Louis Banjo Club en schonk Pokey zijn eerste banjo. De andere opa vertelde hem veel over de Amerikaanse Burgeroorlog en WO II. Zelf wou LaFarge ook schrijver worden. Zijn favorieten in de Amerikaanse literatuur zijn John Steinbeck, Ernest Hemingway en Jack Kerouac. LaFarge hoorde voor het eerst de blues muziek in een lokale pizzatent, waar een artiest die ‘Juice’ heette, covers van Muddy Waters en Willie Dixon speelde. Pokey ontdekte snel ook andere artiesten als Skip James, Robert Wilkins en “Sleepy” John Estes. Nadat hij als zestienjarige de bluegrass muzikant Bill Monroe hoort, ruilt hij zijn gitaar voor een mandoline. Na zijn middelbare school trok hij al liftend naar de West Coast en noemde hij zich zelf “LaFarge”. Tijdens een trip in Noord Carolina ontmoette hij Ryan Koenig en Joey Glynn van een groep uit St. Louis, The Rum Drum Ramblers. Later vervoegde ook Adam Hoskins het duo, om zo de South City Three te vormen. Vanaf 2009 speelden ze samen als Pokey LaFarge & The South City Three. In 2006 toerde Pokey als mandoline speler met de Americana groep The Hackensaw Boys en bracht hij in eigen beheer zijn eerste album ‘Marmelade’ uit. In 2009 begonnen Pokey LaFarge & The South City Three te toeren in de USA, UK en Nederland en in 2010 namen ze hun eerste groepsalbum ‘Riverboat Soul’ op. Het album won The Independent Music Award als “Best Americana Album of 2010”. Het album ‘Chittlin’ Cookin’ Time In Cheatham Country’ is in 2011 opgenomen met producer Jack White (The White Stripes), eigenaar van het Third Man Records. In het voorbije decennium trad de groep op tijdens het Big Chill Festival (UK), The Tønder Festival (DN) en het Newport Folk Festival (US). Sinds 2013 toert LaFarge met een groep van vijf muzikanten, nl. Joey Glynn, Adam Hoskins, Ryan Koenig, TJ Muller en Chloe Feoranzo. Zijn meest recente album, enkel naar hem genoemd, kreeg de naam, ‘In the Blossom of Their Shade’ (2021). Onder het motto, wat een band én met wat een inbreng van Pokey’s grote liefde, Addie Hamilton tijdens “Bluebird”, werd dit na “Goodbye, Goodnight” een optreden dat zeker bleef hangen…

RICK ESTRIN groeide als tiener op in San Francisco, waar hij op straat de “andere” wereld met zijn eigen karakteristieke figuren leerde kennen. Hij was 12, als hij van zijn oudere zus Ray Charles’ album ‘The Genius Sings The Blues’ (1961) kreeg. Daarna ontdekte hij ook Jimmy Reed, Champion Jack Dupree, Mose Allison en Nina Simone. Op zijn 15de kreeg Rick zijn eerste harmonica en op zijn 18de trad hij al op in lokale clubs. Hij jamde voor het eerst met blues master/gitarist Lowell Fulson (1921-1999) en speelde daarna met R&B gigant Z.Z. Hill en met gitaar legende Travis Phillips (in een band met frontman Fillmore Slim), die hem voorstelde aan Rodger Collins, die zijn eerste echte mentor werd. Estrin verhuisde op zijn 19de naar Chicago, waar hij Muddy Waters ontmoette. Van Muddy kreeg Estrin het advies: “You outta sight, boy! You got that sound, boy! You play like a man, boy!...”. Door een gemiste telefoon ging een geplande tour van Estrin met Muddy (stomweg) niet door… Estrin verhuisde terug naar de SF Bay Area waar hij, samen met gitarist Charlie Baty, Little Charlie (Baty) & THE NIGHTCATS oprichtte. Estrin was meer dan 30 jaar hun frontman en nam met hen 9 albums op. De line-up bestond uit Rick Estrin (zang, harmonica), Charlie Baty (gitaar), Jay Hansen (drums) & Lorenzo Farrell (keys). Als Baty in 2008 (bijna) op pensioen gaat, vormen Rick Estrinmonica, zang), Chris "Kid" Andersen (gitaar, staande bas), Lorenzo Farrell (staande + e bas, orgel) & Derrick "D'Mar" Martin (drums) de “nieuwe” band. Ze debuteerden in 2009 bij Alligator Records met ‘Twisted’. Als opvolger van ‘One Wrong Turn’ (2012) volgde in 2017 ‘Groovin’ In Greaseland’ (2017). Het 4de Alligator album kreeg de naam ‘Contemporary’ (2019). Estrin putte in Ospel uit zijn ganse, ondertussen erg uitgebreide oeuvre, vergat hierbij zijn vriend “Little” Charlie Baty zeker niet en gaf hierbij ook veel ruimte aan zijn band, waarbij Derrick “D’ Mar” Martin vooral graag enthousiast uithaalde. Met het veelzeggende “Nothing But Love” sloot Estrin zijn reguliere set af, maar na de “Zugabe”, “Can’t Come Back” doofden pas de lichten boven het hoofdpodium in de Moulin Blues tent, na deze eerste dag in Muddy-Ospel…

Eric Schuurmans